Παρελθόν και μέλλον είναι σαν δυο μεγάλα καρπούζια・ δεν μπορείς να τα κουβαλήσεις κάτω απ’ την ίδια μασχάλη ταυτόχρονα. Πρέπει να διαλέξεις ένα, και να προχωρήσεις. Το άλλο καρπούζι, πες το μνήμες πες το τύχη, θα τσουλήσει από μόνο πίσω σου, θες δε θες. Μόνο που εσύ θα έχεις την ψευδαίσθηση ότι έχεις τον έλεγχο του καρπουζιού που κρατάς στα χέρια. Όπως και να ‘χει, έκαστο καρπούζι είναι στο χέρι μας, όποτε το θελήσουμε.
Και πάνω στο κουβάλημα, έρχεται η Τίνα η Ρουτίνα και σου βάζει τα δύο πόδια σ’ ένα παπούτσι. Η Τίνα είναι λαλίστατη, γυναίκα με μπέσα, δεν γουστάρει τις αλλαγές. Ένα καρπούζι ξέρει, κι αυτό εμπιστεύεται. Σήμερα είχα το δύσκολο έργο να της συστήσω το Ζαφείρη. Στην αρχή της ξίνισε ο Ζαφειράκος. “Τί είν’ ετούτος ο μαλθακός που μου κουβάλησες, ωρέ;” μου ψιθύρισε στ’ αυτί λες και κρατούσε ένα επίπεδο και συνέχισε “Πότε θα μου κάνεις σίγκαρετ μπρεϊκ, μου ‘λειψε!” Προσπάθησα να την αγνοήσω, αλλά κάθε ώρα που περνούσε, η Τίνα η Ρουτίνα γινόταν όλο και πιο Κατίνα με τα σαρκαστικά της σχόλια για τον Ζαφείρη. Ο Ζαφείρης πάλι είναι καλός μαζί μου, μόνο που ‘χει ένα κουσούρι・ δε τελειώνει. τον πατάς, τον φυσάς, τον ρουφάς, κι αυτός εκεί, ακάθεκτος. Προς το τέλος της εργάσιμης μέρας, η Τϊνα εξοικειώθηκε με το νεοφερμένο. Ελπίζω να τα πάνε καλά και αύριο. Για να δούμε…
Leave your Message here...