Το νούμερο 19 έρχεται απ’ την εξωτική Γάνδη του Βελγίου. Και λέω εξωτική, γιατί πήρε σχεδόν δέκα χρόνια να ανακαλύψω πως Ghent και Γάνδη είναι η ίδια πόλη.
Οι Black Heart Rebellion (experimental · rock · post-punk) είναι στη μουσική πιάτσα εδώ και περίπου 9 χρόνια. Παρόλο γείτονες, δεν έτυχε να τους ακούσω ως φέτος το καλοκαίρι, όποτε και έμαθα γι’ αυτούς απ’ τη σελίδα του Incubate festival, ένα απ’ τα μεγαλύτερα (στις μέρες μας) φεστιβάλ alternative μουσικής στην Ευρώπη. Απ’ τη μέρα και ώρα που πρωτάκουσα το ‘Near To Fire For Bricks’, οφείλω να ομολογήσω πως έγινε το επίσημο soundtrack της σαββατιάτικης φασίνας.
Η μουσική τους, λιγάκι (γκουχ…) σκοτεινή, ξεκίνησε απ’ τα νερά της punk (βάλε και λίγο metal) και ως φαίνεται στο φετινό τους album εισήγαγαν αρκετά στοιχεία ambient. Αυτός θα είναι μάλλον κι ο λόγος για τον οποίο έπεσαν στην αντίληψη μου.
Στη συναυλία των TBHR στο Incubate δεν πήγα, αφού συνέπεσε με αυτή των Empyrium που είχα κάνει τάμα να τους δω. Αλλά όπως είπαμε τα παιδιά είναι γείτονες - δυο τσιγάρα δρόμος, οπότε κάπου θα τους πετύχω live.
Θα μπορούσα να κάθομαι να σου μιλάω μια ολόκληρη βδομάδα για το βίντεο του ‘Near To Fire For Bricks’, για timeless space και για βαρύτητα, αλλά αφήνω τη μαγεία της ανακάλυψης σε σένα μαζί με την ερώτηση, τι είναι σπίτι;
Embrace The Glorious Outcast…
Με τον κύριο Sufjan Stevens (alternative · indie-folk) έχουμε την ίδια ηλικία (κάτι μήνες μεγαλύτερος εκείνος) και φυσικά δεν γνωριζόμαστε. Δηλαδή, εκείνος με αγνοεί παντελώς, ενώ εγώ τον έχω ακουστά. Κι ενώ γνώριζα την μουσική του παρουσία εδώ και αρκετά (κρύβε λέμε) χρόνια, και παρόλο που αγαπώ το είδος μουσικής του, και παρόλο που πολύ συχνά στα τραγούδια του διηγείται ιστορίες, δεν είναι απ’ τους καλλιτέχνες που μπαίνουν εύκολα στα playlist μου. Ώσπου μια νύχτα, αρκετά φεγγάρια πριν, άκουσα το “I Walked” κι ήρθε κι έκατσε το φεγγάρι φωτοστέφανο. Από κείνο το βράδυ λοιπόν, άρχισα να τον παρακολουθώ με λίγο περισσότερο σεβασμό.
Με το φετινό του album Carrie & Lowell (απ’ το όνομα της μητέρας και πατριού του αντίστοιχα - είναι που δεν γνωριζόμαστε λέμε) θέλησε να ξυπνήσει τις παιδικές του αναμνήσεις και νομίζω πως τα κατάφερε μια χαρά. Η μουσική του, τρυφερή και ζεστή όσο ποτέ. Μαζί με τις δικές του όμως αναμνήσεις, ξύπνησαν και οι δικές μου και κάπως έτσι έφυγε ο Sufjan απ’ την εικοσάδα….
Eyez Οn…
O/H @dementia_inc επιλέγει στο Νο.20 τους Βέλγους Kiss the Anus of a Black Cat με τον φετινό τους To Live Vicariously και του/της βγάζω το καπέλο, μιας και ότι απέμεινε απ’ αυτούς είναι ήταν παραμένει μια απ’ τις αγαπημένες μου μπάντες. Περισσότερα για KTAOABC στα τετελεσμένα του incubate.
Το καπέλο ξαναβγαίνει και για τον/την @asilverhomeghost που επιλέγει την αγαπημένη Νορβηγίδα (με γιώτα γράφεται;) Susanne Sundfør.
Same Place Many Moons Ago…
- 2014 No.19 - The Twilight Sad - Nobody Wants To Be Here And Nobody Wants To Leave
- 2013 No.19 - Vàli - Skoglandskap
Leave your Message here...