Τη σκυτάλη της Γαλλίας παίρνει η Σουηδία και το project του Le Days a.k.a Daniel Hedin.
Ο κ. Le Days, λοιπόν, φτιάχνει μουσική μόνο όταν έχει κάτι να πει. Και η τελευταία φορά που μίλησε ήταν πριν έξι χρόνια. To ‘I Am Your King’ είναι το δεύτερο album, που κατά κάποιο τρόπο έρχεται σαν υπόσχεση του καλλιτέχνη να συμπληρώσει το debut ‘Dead people on tape’ (2011) με το θεόπνευστο ‘That is love’ (προσοχή στο σημείο αυτό μη γίνει σύγχυση με τη φετινή ελληνική συμμετοχή στη eurovisio).
Η ιδιαιτερότητα της μουσικής του Hedin δεν είναι τόσο οι άψογα ιδιόρρυθμοι στίχοι, όσο η ποικιλία των μουσικών οργάνων τα περισσότερα εκ των οποίων χειρίζεται ο ίδιος.
- genre: dark, folk, alternative, think, mourn
- sounds like: voices-in-my-head
- fav tracks: Inside Me, Blood is Blood, Breathe with Me, You Leave Me
Κατά μια άποψη, η μουσική δεν υπάρχει μόνο για χορό· υπάρχει περισσότερο για να κρατά συντροφιά, να ταξιδεύει, να προβληματίζει, να ερεθίζει σώμα και νου, να θεραπεύει. Μέσα απ΄ τη μουσική γνωρίζουμε τον εαυτό μας, ονειρευόμαστε, βρίσκουμε διέξοδο στα καταπιεσμένα συναισθήματά μας. Όπως κάθε τέχνη, η μουσική λειτουργεί ως πλατφόρμα έκφρασης. Με μια μικρή λεπτομέρεια: Ο δέκτης του μουσικού ερεθίσματος μπορεί να συνυπάρχει ταυτόχρονα με το δημιουργό του. Πιθανώς εκεί να κρύβεται η δύναμη της μουσικής τέχνης. Κατά μια αντίθετη άποψη, όλα είναι χορός και άρα όλα μουσική. Θέλω να πιστεύω σ’ αυτή τη δεύτερη άποψη.
Kind Reminder: By any means, always show your support to independent artists and labels.
An homage to glorious outcasts… : Low Roar - Once in a Long, Long While
Θεωρώ τον εαυτό μου απ’ τους φανατικούς των Low Roar και του κ. Ryan Karazija, απ΄ το πρώτο κιόλας λεπτό. Ακόμη θυμάμαι τη συγκίνηση στα μισά εκείνου του μουχλιασμένου Νοέμβρη του 2011, όταν άκουσα το ‘Low Roar’ (2011). Ακολούθησε το ‘0’ (2014), το οποίο κατάφερε να φτάσει στη 15η blogoθέση. Το φετινό και τρίτο album των Low Roar έχει σαφέστατα διαφορετικό τόνο απ’ τα προηγούμενα· κυριαρχεί περισσότερο ο ηλεκτρονικός ήχος και λιγότερο τα ambient στοιχεία, άρα για μένα λιγότερη μαγεία. Ίσως πάλι για κάποιους άλλους να έχει πετύχει την ιδανική αναλογία ήχων.
Είμαι απόλυτα βέβαιος πως o Ryan θα επανέλθει δριμύτερος. Μέχρι τότε, το ‘Once in a Long, Long While’ δεν καταφέρνει να πιάσει εικοσάδα, αλλά σίγουρη σαραντάδα αλλά και μια σίγουρη θέση στη καρδιά όλων μας. Άλλωστε τι τριάντα, τι σαράντα, τι γυρεύει τέτοιαν ώρα…
Leave your Message here...