No.06 - Julia Kent - Asperities

By The Micronaut   6 min. reading   View Comments
Farewell, you Triumphant One

“Julia Kent is a Canadian, New York City-based, Vancouver, British Columbia-born, cellist and composer. She has performed as a member of Rasputina and with Antony and the Johnsons. She creates music using looped cello, found sounds, and electronics.” – wiki

“Kent has unlocked the formula through which her already expressive musicianship can be understood on its own terms. She no longer needs Antony’s (ed. and the Johnsons) words or the audienc’s associations tied to airport sounds; she has created a language all her own.” – Consequence of Sound

Julia Kent
Julia Kent, photo courtesy of Shazzula/juliakent.com

Σήμερα έτυχε να πέσει στα μάτια μου το άρθρο της Έλενας Ακρίτα “Η έξυπνη σήτα του ηλίθιου χρήσιμου” στο liberal.gr, στο οποίο καταλήγει με το διάλογο από την ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ «Κυνηγώντας τον κλέφτη». Ο σύντομος διάλογος πάει κάπως έτσι:

— “Γιατί να κλέψω, αφού είμαι πλούσιος;”
— “Και πώς έγινες πλούσιος;”
— “Κλέβοντας.”

Αποφεύγοντας πολιτικούς υπαινιγμούς της Έλενας, σκέφτηκα να σου γράψω για την εμμονή που έχουμε εμείς οι άνθρωποι με την ταυτότητα. Μιας και δεν είχα κάποιον για να τα συζητήσω, έκανα διάλογο με τον εαυτό μου, για αρκετή ώρα θα σου εκμυστηρευτώ, αλλά απ’ τις σκόρπιες σκέψεις μπορώ να θυμηθώ μόνο τα παρακάτω:

Το ανθρώπινο μυαλό, λοιπόν, είναι τρελά ερωτευμένο με το ρήμα «είμαι» σε όλες του τις κλίσεις. Μπροστά στο «είμαι» όλα τα υπόλοιπα ρήματα ωχριούν. Χρησιμοποιούμε το ρήμα αυτό για να περιγράψουμε εξωτερικά χαρακτηριστικά (είμαι κοντός, είσαι νέα, είναι κόκκινο), εξωτερικά γνωρίσματα (είναι πλούσιος, είναι δυνατός), συναισθηματικές, ψυχολογικές και πνευματικές καταστάσεις (είμαι στενοχωρημένος, είναι έξυπνος), ιδιότητες (είναι γιατρός, είσαι συγγραφέας, είναι υδραυλικός) και πάει λέγοντας. Το «είμαι» εμφανίζεται και στις πρώτες σελίδες των βιβλίων ξένων γλωσσών, αλλά σίγουρα δεν είναι απ’ τις πρώτες λέξεις που μιλάει ένα παιδί.

Η ανάγκη μας για προσδιορισμό και αυτοπροσδιορισμό είναι κάτι περισσότερο από έμφυτη, σε βαθμό που προτιμάμε να λέμε λόγου χάρη «είμαι πλούσιος» αντί «έχω λεφτά» όπως και «είμαι φυσικός» αντί «έχω σπουδάσει φυσική» ή ακόμη καλύτερα «κατέχω πτυχίο φυσικής». Οι τίτλοι ήταν ανέκαθεν ελκυστικοί, κι ο καθένας μας έχει τους δικούς του λόγους να τους επιδιώκει. Σε πολλές περιπτώσεις οι τίτλοι εξειδικεύονται αρκετά ώστε να υποβαθμίζουν ή να μειώνουν την αξία των υψηλότερα στην ιεραρχία τίτλων. Λόγου χάρη, ο «άνθρωπος» γίνεται «πολίτης», ο «σκύλος» παραμένει «σκύλος», ο «πολίτης» με τη σειρά του γίνεται «πολιτικός» που γίνεται «υπουργός» (όχι πολιτικούς υπαινιγμούς λέμε). Εντωμεταξύ, ο «σκύλος» παραμένει «σκύλος». Εμείς οι άνθρωποι προσπαθούμε επίσης να μιμηθούμε τα «είμαι» των άλλων. Δυστυχώς, καμιά φορά τα πράγματα δε λειτουργούν κατά βούληση όποτε καταλήγουμε στα χέρια με τίτλους τους οποίους αποποιούμαστε και μόνο τότε θυμόμαστε πως δεν είναι παρά «ταμπέλες». Άλλες φορές καταφεύγουμε σε βοήθεια φίλων ή ειδικών ώστε να αποδεχθούμε ή να αποποιηθούμε τις ταμπέλες και αρκετές φορές δεν τα καταφέρνουμε καν. Επίσης οι άνθρωποι έχουμε και την παρόρμηση να σχολιάζουμε, να συγκρίνουμε, να κρίνουμε και να κατακρίνουμε τις ταμπέλες. Μόνο που χαμένοι στη ζούγκλα του ρήματος «είμαι», καταλήγουμε να ασχολούμαστε με τον φορέα τους παρά με τη ανθρώπινη συμπεριφορά η οποία εμπεριέχεται στις ταμπέλες. Για παράδειγμα, ένας δάσκαλος εκφυλίζεται μιλώντας για «κακό μαθητή» αντί για «έναν μαθητή του οποίου η εργασίες δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις του μαθήματος». Κι αυτό το τελευταίο υπονοεί πως ο δάσκαλος αποποιείται την ταμπέλα του «κακού δασκάλου» μεταβιβάζοντας την έτσι στο μαθητή και μαζί την ευθύνη του αποτελέσματος. Εύκολα που αλλάζουν χέρια οι ταμπέλες!

Απ’ τα πρώτα πράγματα που έμαθα πρόσφατα όταν γράφει κανείς ιστορίες είναι να αποφεύγει τα παθητικά ρήματα, εκτός κι αν δεν υπάρχει εναλλακτική διατύπωση. Έτσι ο συγγραφέας αφήνει τον αναγνώστη να βάλει μόνος του τις ταμπέλες και αναλώνεται καθαυτού στην περιγραφή της πλοκής. Αναρωτιέμαι πως θα ήταν ο κόσμος αν ο άνθρωπος δεν είχε επινοήσει το ρήμα «είμαι». Ίσως τότε θα κυριαρχούσε το ρήμα «έχω», αλλά αυτό είναι άλλο κεφάλαιο.

Θ’ αναρωτιέσαι γιατί όλη αυτή η αμπελοφιλοσοφία; Δεν υπάρχει πάντα απάντηση για κάθε ερώτηση. Ή καλύτερα αν έχεις διαβάσει «Το Αριστερό Χέρι του Σκοταδιού» της Ursula Le Guin θα ξέρεις τώρα πια, πως δεν υπάρχει σωστή απάντηση σε λάθος ερώτηση. Αν λοιπόν απ΄ αυτές τις σκέψεις δεν έβγαλες άκρη, τότε είσαι σε καλό δρόμο. Συνέχισε έτσι γιατί κάθε άλλος δρόμος μπορεί να είναι αδιέξοδο. Αν όμως είσαι απ’ αυτούς που τα λόγια αυτά σου έδωσαν τροφή, τότε θα ήθελα να σου ζητήσω μια μικρή χάρη: Σταμάτα να σκέφτεσαι και αύριο αφού σηκωθείς, σήκωσε το κεφάλι ψηλά, ψάξε τον ήλιο και ρώτησε του «ποιος είμαι πραγματικά”;

Embrace The Glorious Outcast…

Για το Nils Frahm (piano · ambient · minimalist) δεν χρειάζονται συστάσεις υποθέτω. Και τα δύο (πιθανώς και περισσότερα, ποτέ δε ξέρεις) φετινά albums του (Music For The Motion Picture Victoria, Solo) είναι εξαιρετικά.

Eyez Οn…

Ματιά στον @vgiwrgos επιλέγει στους έλληνες ‘λάμδα΄ για No.06

Ματιά και στην επιλογή των Puscifer για το Νο.06 απ΄ τον @naumaxos.

Same Place Many Moons Ago…
And The Lists keep Growing…

  Leave your Message here...