“Prodigiously talented and criminally underrated; Kathryn is one of Scotland’s best-kept secrets. Her voice possesses the other-worldly quality comparable to Ms Newsom and Björk; but she is by no means of an ilk. Better compared with Anthony Heggarty; she is an artist in every way; unique and soulful, and at the core a beautiful unnerving truth. (Scottish Album of the Year Award Winner)” – The Say Award
Όπως σωστά αναφέρει παραπάνω το ‘The Say Award’, η Kathryn Joseph (alternative · acoustic-folk · indie · lo-fi) είναι μία απ’ τις κρυμμένες ομορφιές της Σκωτίας. Η φωνή της στο φανταστικό debut album μάγεψε ακόμη και τους κριτές του SAY (Scottish Album of the Year) που της έδωσαν το πρώτο βραβείο. Κι ο ήχος της δεν θα έφτανε στ’ αυτιά μου ως σήμερα αν δεν ψαχούλευα τις λίστες με τους 350! καλλιτέχνες που έλαβαν μέρος στο Incubate Festival. Και μιλώντας για αριθμούς, πόσα άραγε να είναι τα album που ψηφίστηκαν ως τώρα στη blogovision;
Το διαφορετικό μας φοβίζει, κακά τα ψέματα. Η οικειότητα του γνώριμου κουβαλάει μια ζεστασιά που δύσκολα αρνιόμαστε, όπως το σπίτι μας τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Ακόμη κι αν πρόκειται για ένα όμορφο εξωτικό ζώο ή ένα όμορφα τυλιγμένο κουτί. Στην πρώτη περίπτωση θα προτιμούσες να το παρατηρήσεις από απόσταση ασφαλείας - την τηλεόραση λόγου χάρη, ενώ στη δεύτερη περίπτωση θα ήσουν κάπως διστακτικός αν δεν ήξερες από ποιον προέρχεται αυτό το κουτί. Όταν βέβαια στο άγνωστο ανιχνεύσουμε γνώριμα χαρακτηριστικά, τότε ο φόβος κάπως καταλαγιάζει και το άγνωστο γίνεται πιο «οικείο». Να το σπίτι που σου είπα! Τουλάχιστον έτσι λειτουργούμε εμείς οι μεγάλοι. Τα μικρά παιδιά είναι κάπως πιο αφελή, μιας και το μυαλουδάκι τους δεν είναι τόσο εκτεθειμένο στον κίνδυνο όσο αυτό των μεγαλύτερων σε ηλικία. Πόσο μου λείπει αυτή η αίσθηση της παιδικής αφέλεια! Ίσως αυτός να είναι κι ένας απ’ τους λόγους για τους οποίους η εναλλακτική μουσική δεν γεμίζει τα πορτοφόλια αυτών που την παράγουν. Και τώρα που το σκέφτομαι ίσως να ‘ναι και καλύτερα έτσι.
Σίγουρα ο φόβος του αγνώστου μας εμποδίζει να πάρουμε αποφάσεις, να αλλάξουμε συνήθειες, τρόπο δουλειάς, ή ακόμη και οπτική γωνία απ΄ την οποία παρατηρούμε την πραγματικότητα. Στη δουλειά μας λένε συνέχεια πως η φράση «πάντα έτσι το κάναμε» είναι ότι πιο ατυχές μπορεί ν’ ακουστεί σε χώρο εργασίας. Αν θες να μάθεις περισσότερα γι’ αυτό θα σε συμβούλευα να διαβάσεις ένα καταπληκτικό βιβλίο που έπεσε στα χέρια μου πρόσφατα, με τίτλο ‘Our Iceberg Is Melting: Changing and Succeeding Under Any Conditions’ των John Kotter και Holger Rathgeber. Το βιβλίο διηγήται την ιστορία μιας αποικίας πιγκουίνων οι οποίοι διαπιστώνουν πως το παγόβουνο τους λιώνει (σσ. οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική). Αν δεν έχεις χρόνο να βρεις ή να διαβάσεις το βιβλίο, μπορείς να δεις την δεκάλεπτη ιστορία στο youtube. Η ιστορία έχει να διδάξει πολλά. Σ’ εμένα αυτό που έκανε εντύπωση είναι το γεγονός πως καθώς η ιστορία βαδίζει προς το τέλος της, ο αναγνώστης δεν μπαίνει καν στον κόπο ν’ αναρωτηθεί αν τελικά το παγόβουνο έλιωσε ή όχι!
Κι ενώ ο φόβος για το άγνωστο παραμένει, συχνά ξεχνάμε πως τις περισσότερες πληγές τις μετράμε απ’ όσα ονομάζουμε ή θεωρούμε «οικεία», είτε πρόκειται για πρόσωπα είτε για πράγματα. Ίσως θα έχεις ακούσει για το «Δίλημμα του Σκατζόχοιρου», που εξηγεί πολύ καλύτερα αυτό που θέλω να σου περιγράψω. Στο δίλημμα αυτό, “μια ομάδα σκαντζόχοιρων προσπαθούν να πλησιάσουν ο ένας τον άλλο για να μοιραστούν θερμότητα μια κρύα ημέρα. Ωστόσο, όταν το πραγματοποιήσουν, είναι αναπόφευκτο να τραυματίσουν ο ένας τον άλλο με τα αιχμηρά τους αγκάθια. Κατά συνέπεια πρέπει να απομακρυνθούν. Παρόλο που όλοι μοιράζονται την επιθυμία για αμφίδρομη επικοινωνία, αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί για αναπόφευκτους λόγους”.
Δεν θα σε κουράσω άλλο με θεωρίες κι απόψεις. Ο ωκεανός έχει μπόλικο νερό για ότι επιθυμεί η καρδιά σου. Εμένα ο δρόμος μου σιγά σιγά πλησιάζει στο τέλος του και θα σ’ αποχαιρετίσω κι απόψε με μια τελευταία ερώτηση. Αν θες την αγνοείς, την κρατάς κάπου κρυμμένη στο μυαλό σου, ή την χαρίζεις σε κάποιον συνταξιδιώτη σου. Εγώ θα το εκτιμούσα αν μου απαντούσες. Αν ήθελες, λοιπόν, να κάνεις μια πρόποση στα χρόνια που έφυγαν, στο σήμερα, στις ώρες που θα ‘ρθουν, σε τι θα έπινες ‘στην υγειά’;
Embrace The Glorious Outcast…
Ο αγαπημένος Αυστραλός Scott Matthew (alternative · indie-folk · lo-fi) με το αιώνιο βαλσάκι του ‘Every Τraveled Road’ και το ‘White Horse’ έβγαλε φέτος καινούριο album με τίτλο ‘This Here Defeat’. Δυστυχώς δεν κατάφερα να τ’ ακούσω ούτε κι αυτό ολόκληρο, οπότε βγαίνει απ’ τη μπλογκολίστα. Το παρακάτω track όμως, με τίτλο ‘Skyline’, παίρνει μια θέση στη καρδιά:
Eyez Οn…
Ματιά καρφωμένα στον @SupermoonSessions για την καταπληκτική (και το εννοώ) επιλογή Cemeteries και το Barrow στο Νο.05. Μια ακόμη μπάντα που καταγράφεται στα μικροναυτικά.
Ματιά και στον/στην @papadicki που επιλέγει στο Νο.05 τους The Black Heart Rebellion και μου έβαλε ιδέες πως τους αδίκησα.
Same Place Many Moons Ago…
And The Lists keep Growing…
- No.06 - Julia Kent - Asperities
- No.07 - Natural Snow Buildings - Terror’s Horns
- No.08 - Editors - In Dream
- No.09 - Nadine Shah - Fast Food
- No.10 - Last Harbour - Caul
- No.11 - House of Wolves - Daughter of the Sea
- No.12 - Circuit des Yeux - In Plain Speech
- No.13 - Oskar Schuster - Tristesse Télescopique
- No.14 - Hior Chronik - Taking the Veil
- No.15 - The Kindling - By Morning
- No.16 - Low - Ones and sixes
- No.17 - Sangre de Muerdago - O Camiño das Mans Valeiras
- No.18 - Of Monsters and Men - Beneath The Skin
- No.19 - The Black Heart Rebellion - People, when you see the smoke, do not think it is fields they’re burning
- No.20 - Sons of Perdition and Jaran Hereid - Fossils
- All Albums
Leave your Message here...