No.03 - Chelsea Wolfe

But all we know is what we have been told

“There’s a vast landscape in Abyss, but most times it’s too dark to be certain of what you see. That wavering imagery, an intentional creative choice, gives the album room to swell with personalized monsters.” – Consequence Of Sound

“Go on, drive into the morning
Never give up
Never give in”

Στο No.03 δυο χρόνια πριν, στο Νο.03 και φέτος η Καλιφορνέζα Chelsea Wolfe (drone-metal-art-folk-all-in-one). Μπροστά στη μουσική της, κάθε λόγος περισσεύει. Την αράδιασα σ’ αυτή τη θέση εδώ κι όχι παραπέρα, γιατί διάλεξα η ιστορία μου να τελειώσει όπως ήθελα εγώ κι όχι όπως ο δρόμος που ακολούθησες εσύ.

Ήταν τα χρόνια που ήθελα να φτάσω τ’ αστέρια για ν’ ακουμπήσω από ένα όνειρο. Όμως τ’ αστέρια είναι πολλά, περισσότερα ακόμη κι απ’ όλες τις ψυχές που έζησαν πάνω στη γη. Και κατάλαβα πόσο μικρός είμαι.

Οι άνθρωποι ξεχνάμε. Κι αυτό λειτουργεί άλλες φορές θετικά κι άλλοτε αρνητικά. Η φύση όχι μόνο χώρισε την ανθρώπινη μνήμη σε βραχύχρονη και μακρόχρονη, αλλά και χάρισε σε μένα μια κακή βραχύχρονη μνήμη. Το μυαλό μου αδυνατεί να συγκρατήσει όλες τις πληροφορίες υπό επεξεργασία σε μια δεδομένη στιγμή, με αποτέλεσμα πολλές απ’ αυτές να χάνονται. Αυτό μ’ εμπόδισε, παραδείγματος χάριν, να γίνω πιλότος ή χειρούργος. Όπως επίσης με εμποδίζει να διατυπώσω αυτό που θέλω άμεσα, χωρίς πρώτα να το επεξεργαστώ. Έτσι δεν μπορώ να υπερασπίσω τις απόψεις μου σε ένα ζωντανό διάλογο. Για τον ίδιο λόγο δεν μπόρεσα ποτέ να σταθώ στο βήμα και να μιλήσω με «συνοχή», όπως για παράδειγμα κάνουν οι πολιτικοί.

Η φύση όμως ήταν γενναιόδωρη με τη μακρόχρονη μνήμη. Στο μυαλό μου αναζωπυρώνονται συχνά λάμψεις από κάθε στιγμή της ζωής μου. Θυμάμαι τον ήχο που έκανε το τσίγκινο κουταλάκι με το οποίο η γιαγιά μου έφτιαχνε αυγό τσοκολάτο όπως το αποκαλούσε, θυμάμαι τη γεύση απ’ τις γρανίτες λεμόνι που αγόραζα με 15 δραχμές απ’ το περίπτερο, τα σκονάκια που έγραφα πάνω απ’ τις λέξεις στο βιβλίο αγγλικών και την δασκάλα μου την κ. Ελένη που μόλις το έμαθε έγινε πύραυλος, την υφή που είχε η σκόνη του τσιμέντου με το οποίο έχτιζαν το σπίτι του αδερφού μου, θυμάμαι και τη μυρουδιά που είχε η μωβ πασχαλιά έξω απ΄ το πατρικό μου. Έτσι συνειδητοποίησα από νωρίς πως ο κόσμος δεν είναι μόνο προς τα έξω αχανής, αλλά και προς τα μέσα. Ο καθένας μας κουβαλά μέσα του έναν ωκεανό, να όπως αυτός της άχρηστης πληροφορίας τον οποίο γνωρίζεις καλά.

Κάθε ωκεανός όμως κρύβει και μια άβυσσο. Ένα βυθό που είναι ανεξερεύνητος και στον οποίο μπορεί να συναντήσεις κάθε λογής τέρατα. Άλλα αθώα, όμορφα κι αστεία, άλλα πάλι επικίνδυνα, άσχημα κι αποκρουστικά.

Κάποιοι από εμάς πλατσουρίζουμε στις ακτές του ωκεανού (όπως εδώ που σου έφτιαξα το σπιτάκι), άλλοι κολυμπούν ξέγνοιαστοι στ’ αβαθή του νερά απολαμβάνοντας την αντανάκλαση του ήλιου στο νερό, κι άλλοι ξανοίγονται για μακροβούτια στα βαθιά. Είναι και κάποιοι που άθελα ή σκόπιμα παρασύρονται στο βυθό. Όσοι είναι τυχεροί, επιστρέφουν στην επιφάνεια είτε μόνοι τους είτε με βοήθεια. Κάθε επιστροφή απ’ το βυθό του ωκεανού σε κάνει πλουσιότερο, αυτό είναι αλήθεια. Κι όποιος έτυχε να ζήσει το σκοτάδι του βυθού, σίγουρα θα έμαθε ακόμη περισσότερες λέξεις για να σου περιγράψει τη λέξη φως.

Είναι τα χρόνια που έμαθα να ζω με τα τέρατα της δικής μου αβύσσου. Κάποια απ’ αυτά δεν τα έχω δει ακόμη, κι ελπίζω να μην τα συναντήσω ποτέ. Το ίδιο θα ευχόμουν και για σένα.

Ο βυθός μου έμαθε πως κάθε κέρμα έχει τρεις πλευρές. Είναι εκείνη η πλευρά που συνήθως δεν δίνουμε σημασία, ίσως γιατί έχει τη μικρότερη επιφάνεια. Πόσες φορές άραγε έχεις ρίξει κορώνα-γράμματα και έτυχε αυτή η τρίτη πλευρά; Είναι όμως η πλευρά που ανοίγει τις πύλες της αβύσσου. Το «ναι» και το «όχι» είναι εύκολες απαντήσεις. Το «μπορεί» είναι η άβυσσος που κλείνει μέσα του όλη τη μαγεία της ελπίδας και όλη την αγωνία της αβεβαιότητας. Είναι η πλευρά που δίνει στα όνειρα ζωή και ξυπνά τα τέρατα της αβύσσου.

Κι η άβυσσος του ωκεανού μου, σ’ έναν οργασμό σιωπής, μου ψιθύρισε πως υπάρχει κάτι πολύ πιο εκκωφαντικό και συνάμα ακόμη πιο σιωπηλό απ’ την ίδια τη σιωπή κι αυτό κρύβεται μέσα σε κάθε αλήθεια…

Embrace The Glorious Outcast…

Ο Έλληνας Dimitris Aronis και η μπάντα του Moa Bones (alternative · indie-folk) έβγαλαν ένα πανέμορφο album, ονόματι Spun, μέσω της επίσης ελληνικής δισκογραφικής Inner Ear και είναι απόλαυση.

Eyez Οn…

Ματιά στον @triatetarta για την Chelsea και τα γραφόμενα του στο Νο.04 και τους αγαπημένους Other Lives στο Νο.03.

Ματιά και στον @latenighter που ορίζει νέα μετρική στην ούτως ή άλλως δική του άλγεβρα (1+6=3) και την επιλογή των Low στο Νο.03

No.03 - Chelsea Wolfe - Abyss

Embrace The Glorious Outcast…

Eyez Οn…

Same Place Many Moons Ago…

And The Lists keep Growing…

Leave your Message here...