No.01 - The White Birch - The Weight Of Spring

No.01 - The White Birch - The Weight Of Spring

By The Micronaut   5 min. reading   View Comments
Post tenebras lux

“The White Birch is a Norwegian slowcore project of Ola Fløttum. Previously a trio composed of Ola Fløttum, Hans Christian Almendingen and Ulf Rogde, the band released three studio albums and then broke up after the band played their last show in 2006. However, Ola Fløttum released their fourth album The Weight Of Spring in 2015, nearly ten years after their last release. The name comes from the 1994 album The White Birch by the band Codeine, one of the cornerstones of slowcore.” – wiki

Οι White Birch μου ήταν γνωστοί εδώ και πολλά χρόνια, απ’ το xιλιοακουσμένο και χιλιοαγαπημένο ‘Breathe’. Πίστευα πως η μπάντα είχε τελειώσει και το μόνο που είχε απομείνει απ’ αυτούς ήταν τα τραγούδια τους και κάποιες όμορφες μνήμες. Κι όμως, φέτος την άνοιξη αναστήθηκαν με το The Weight Of Spring, και αν δεν με απατά η μακρόχρονη μνήμη μου τα νέα ήρθαν σε κάποια από τις εκπομπές του iNhaLeRT στον innesound-radio. Για reviews και απόψεις θα σε παραπέμψω και πάλι στον ωκεανό, εδώ κι εκεί και παραπέρα.

“I close my eyes to the sound of spring
What is there to see
In the songs they bring?
Love will never change
The morning sun
Love will never change
The way the darkness runs”

Είχα 40 μουσικά κουτιά στα χέρια μου και μου είπαν αν θέλω να τ’ αραδιάσω στη σειρά. «Μα εγώ θέλω να είμαι παραμυθάς», σκέφτηκα, «τι δουλειά έχω με τέτοια παιχνίδια; Κι έπειτα, τι άλλο μπορεί να φτιάξει ένας παραμυθάς εκτός από ιστορίες;» Κάπως έτσι μου ήρθε η ιδέα να σου φτιάξω ένα σπίτι από μουσικά κουτιά. Εδώ επάνω στην άμμο της δικής μας ακτής. Αυτό το τελευταίο μουσικό κουτί το κράτησα για τη στέγη. Κι αυτό το σπίτι σου το χαρίζω για να μπορείς να χορεύεις τα βαλσάκια που δεν πρόλαβες ν’ ακούσεις. Να σου θυμίζει πως κάθε τέλος υπόσχεται μια νέα αρχή. Και κάθε χειμώνας υπόσχεται μια άνοιξη. Ήθελα να σου ζητήσω να μου δώσεις κι εσύ μια υπόσχεση. Αλλά ξέρω πως οι μνήμες δεν δίνουν υποσχέσεις. Ούτε κι εγώ μπορώ να σου υποσχεθώ πόσο θα κρατήσει αυτό το σπίτι. Αλλά δεν έχει και τόσο σημασία, έτσι δεν είναι;

Θα σ’ αφήσω να πάω να ξαπλώσω εκεί πιο πέρα στην αμμουδιά, γιατί το μυαλό μου κουράστηκε να σου γράφει. Θα μείνω να σου κάνω παρέα χαζεύοντας τους γλάρους στον ουρανό. Για αρκετό καιρό ακόμη, αυτό σου το υπόσχομαι.

ad Terram

The End

Οι μουσικές και τα κείμενα είναι αφιερωμένα σ’ ένα παλικάρι που φέτος δεν πίστεψε στην υπόσχεση του χειμώνα του. Χάθηκε στην άβυσσο του νου του την ίδια περίπου περίοδο που οι White Birch έβγαλαν το νέο τους δίσκο. Το παλικάρι αυτό δεν στάθηκε τυχερό να έχει ανθρώπους πλάι του να το βοηθήσουν να βγει απ’ την άβυσσο του μυαλού του. Η ιστορία του με συγκλόνισε αλλά ταυτόχρονα μου έδωσε και έμπνευση να φτιάξω το soundscape για την Ωδή στην Άνοιξη. Όλες αυτές τις μέρες έχτιζα ένα σπίτι για να παίζει ανέμελη η μνήμη του και να το επισκέπτομαι κάθε φορά που θα κάνω βόλτες στις ακτές του δικού μου νησιού.

Same Place Many Moons Ago…
You call it a list, I call it home…

  Leave your Message here...